það er víst tímabært að sýna eitthvað lífsmark.
Ótrúlegur fjöldi kvittaði og það er bara gaman að því. Ástæðan fyrir þessari heimtufrekju var sú að ég heyrði um óvæntasta fólk í fjölskyldunni og vinahópnum sem les en heimturnar voru ekki sérlega miklar á þeim vígstöðvum en þeim mun meiri á öðrum.

Lífið gengur sinn vanagang hér í Þorpinu, ekkert sérlega fréttnæmt kannski. Kórinn er byrjaður að æfa jólalög og ég á í harðri baráttu við jólafólið sem í mér býr, ég ÆTLA samt ekki að sleppa því út fyrr en í byrjun desember og beiti sjálfsdálleiðslu til þess að gleyma jólalögunum milli æfinga.

Fjölskyldulífið er gott og alls konar samningaviðræður eru í gangi, við erum jafnvel að komast að niðurstöðu um húsgögn í stofuna og smá fíniseringar sem nauðsynlegar eru.

Við vorum nokkur sem hittumst á bókasafninu í síðustu viku í þeim tilgangi að endurvekja leikfélag Þorpsins og erum nú þegar farin að huga að verkefnum vetrarins. Mér líður pínu eins og ég sé aftur komin í menntaskóla en samt ekki.

Ég er búin að hlusta mikið á nýju Franz Ferdinand plötuna og varð ekki fyrir vonbrigðum, hún er töluvert öðruvísi en fyrri platan, bæði harðari og blíðari og bara frekar góð. Reyndar leið síðasta vika í einhverju móki því að ég var meira og minna með þessa tónlist í eyrunum.

Ég get ekki opnað augun á morgnanna nema með aðstoð augndropa. Hvað á það að þýða?